nasze wędrowanie..: Panama City, Panama

.. no to jestesmy w Ameryce Srodkowej.. ta Poludniowa byla niesamowita, pelna przepieknych miejsc i ciekawych ludzi..pozostalo po niej kilka pamiatek w plecaku i masa wspomnien..towarzyszyla nam przez ladnych pare miesiecy.. ale zeby nie bylo zbyt sentymantalnie ta Srodkowa od razu zafundowala nam niezla jazde.. doslownie! pierwsze nasze kroki po opuszczeniu Luki skierowalismy do autobusu do Panama City. Stary amerykanski szkolny autobus zabral nas na poklad i od razu znalezlismy sie w innym swiecie. Jaskrawe kolory, migajace swiatelka, ogromne glosniki z ktorych glosna muzyka uprzyjemniac zapewne miala pasazerom podroz.. no i my z wielkimi plecakami cudem wcisnieci na koncu autobusu.. Dostalismy napadu smiechu.. moze to kilkudniowe zmeczenie, moze sytuacja, ktora wydala nam sie tak niedorzecznie zabawna i zupelnie inna od tego czego ostatnio doswiadczalismy.. Panama City przywitala nas ulewnym deszczem, w koncu jest pora deszczowa.. mielismy spore trudnosci, zeby zlapac taksowke, zdawalo sie, ze nikt nie byl zainteresowany zabrac dwojki gringo. w koncu po 20 min udalo sie znalezc wolne miejsce w do polowy zapakowanej taksowce i dojechac do Casco Viejo (starego miasta) gdzie czekal juz na nas przyjeciel Luki. Grzegorz mieszka od wielu lat w Panamie i zawsze chetnie sluzy pomoca wszystkim Polakom. Rozpoczal od krotkiej pogadanki gdzie wolno a gdzie nie wolno nam chodzic, postraszyl troche dla lepszego efektu i odwiozl do hostelu na szybki prysznic, by po 30 min zabrac nas na impreze polonijna u Mirka. Nie spodziewalismy sie, ze przyjdzie nam spotkac panamska polonie :) trafilismy co prawda na koncowke imprezy wiec sporo osob juz sie ulotnilo ale ci ktorzy zostali okazali sie bardzo pomocni i goscinni..Artur od razu zaproponowal pokoj w swoim mieszkanku i wycieczke objazdowa po okolicy. Umowilismy sie nastepnego ranka na sniadanie. Poprobowalismy tutejszych specjalow (zajadalismy sie plackami kukurydzianymi nadziewanymi roznosciami, zamowialismy te brzmiace najbardziej egzotycznie.. czyli jak sie okazalo z jajecznica :) po sniadaniu zapakowalismy sie do samochodu i ruszylismy zwiedzac miasto.. niestety dwojka pasazerow nam sie pochorowala (najpierw Floppy, psiak Artura a potem Margot, jego dziewczyna). wiec musielismy wracac. Z przyjemnoscia powskakiwalismy pod zimny prysznic, odpoczelismy nieco, zrobilismy pranie i wieczorem ruszylismy do miasta.. Zalapalismy sie na spacer (polaczony ze zwiedzaniem) z Henrym (przyjacielem Grzeska) i jego trojka psow po starym miescie. Dzien zakonczylismy pizza party w hotelu razem z nasza lodkowa ekipa. Wymienilismy jeszcze raz wrazenia z rejsu i powzdychlismy do pieknych wysp. Nastepnego dnia umowilismy sie z Danielem, Anglikiem, ktorego poznalismy na Luce, na wyprawe nad Kanal Panamski. Daniel to swietny gosc, ktory na rowerze przemierza Ameryki, i podczas gdy przecietni backpakerzy pakuja siebie i plecaki w autobusy narzekajac, ze glosno i goraco, on codziennie w palacym sloncu albo ulewnym deszczu pedaluje przed siebie..i bardzo fajnie o tym pisze! http://chindani.wordpress.com/
Przed wyprawa na kanal mi sie szykowal jeszcze jeden kanal.. zebowy! okazalo sie ze w Panama City jest polska dentystka, niesamowita pani Kasia, ktora przyjela mnie poza kolejnoscia i pieknie zaleczyla zabka, ktory po wspinaczce na wulkan nie mogl dojsc do siebie.. na szczescie obylo sie bez kanalow :) najprzyjemniejsza wizyta u dentysty na jakiej bylam! W gabinecie kolejne spotkanie z Beata, bo Sara tez leczyla zeby :) fajnie wpadac na znajomych w tak wielkim i obcym miescie :) po wizycie pedzilismy na dworzec , na ktorym czekal juz Daniel..Umowilismy sie na 14 ale znajac panamskie poczucie czasu dawalismy sobie pol godz na spoznienie i dobrze bo kierowca autobusu, ktory wiozl nas na dworzec zatrzymal sie na srodku autostrady by kupic sobie cos do jedzenia.. cale szczescie zdazylismy i Daniel czekal. Odnalezlismy terminal, z ktorego wyruszaly autobusy i po ok 20 minutach wysadzono nas przy drodze, ktora dochodzilo sie do sluz Miraflores. Mielismy szczescie obserwowac dwa ogromne kontenerowce wcisniete zdawaloby sie na styk w kanal. Przebieglismy jeszcze szybko po muzeum, obejrzelismy krotki film o historii kanalu i uciekalismy bo zamykano budynek. Wrocilismy do miasta..czas uciekal nieublaganie a my chcielismy jeszcze ze wszystkimi sie pozegnac i podziekowaz zanim wsiadziemy w nocny autobus do Kostaryki.. biegalismy od hotelu, w ktorym zatrzymali sie Beata i Daniel do mieszkania Grzeska. Gdy w koncu dotarlismy do Artura, zdazylismy tylo spakowac w pospiechu plecaki, cyknac pozegnalna fotke i trzeba bylo jechac na dworzec..Artur odstawil nas na miejsce... a mnie znowu ogarnelo uczucie ze mimo tak krotkich znajomosci naprawde zdazylam przywiazac sie do tych ludzi i z zalem ich opuszczam..ale taka specyfika bycia w drodze.. jednoczesnie uczymy sie cieszyc sie jak najmocniej kazda chwila, ktora mozemy spedzic wsrod naszych dobrych duszkow.. i gdy przegladam zdjecia zrobione w Panamie, oprocz kanalu nie ma tak naprawde nic oprocz.. ludzi wlasnie.. w koncu jak mawia kapitan Tomasz..¨¨podroz to nie sa miejsca, to sa ludzie¨¨

a jedna z takich niesamowitych osob spotkanych kiedys na naszej drodze obchodzi wlasnie dzisiaj swoje urodziny i z tej okazji Wszystkiego Najlepszego Kolezanko Szklanko!!!